Oorspronkelijke publicatie: 29 mei 2017
Wie in zijn of haar up leeft, of een latrelatie heeft, kan zich er misschien weinig bij voorstellen. Wie een gezin of huisgenoten heeft, begrijpt naar alle waarschijnlijkheid precies wat ik bedoel: de extase van in je eentje thuis zijn. Geen kids, geen partner, geen luidruchtige medestudenten of bemoeizuchtige ouders; gewoon helemaal alleen met jezelf. Zo zelden voorkomend, dat ervan genieten bijna een must is.
19.15 uur: Marcel, Pim en Marinus staan voor de deur. Marinus, een gabbertje van 28 die met de anderen meelift, de gedrongen kleine vriendelijke en altijd nuchtere Pim, die de betrouwbare BOB is. En Marcel die is uitgegroeid tot ware huisvriend, die zo heerlijk negen van de tien keer mijn verdekte grapjes oppikt. Ze komen mijn lief ophalen voor zijn dj-klus op een oldskool feestje in Amsterdam.
Hier dringt zich wellicht de legitieme vraag op: waarom ga ik niet met hen mee? Nou, over het algemeen doe ik niets liever als mijn man moet draaien. Dan sta ik nog net niet naast hem te kwijlen en word keer op keer opnieuw verliefd. Hoe zijn handen de knopjes op het mengpaneel bedienen, maakt me nog steeds ordinair week in mijn benen. Übersexy!
Toch sla ik vanavond even over, if you don’t mind. Ik ben namelijk tevens akelig uitgesproken in mijn muzieksmaak en nogal audio-sensitief, zoals een vriendin ooit opmerkte, dus een hele avond die oldkool… Pfff, dat heb ik een week of vier geleden al geprobeerd en dat was dus niet voor herhaling vatbaar. In dezelfde club en dankzij de geluidwerende rookruimte en het goede gezelschap heb ik het er die avond toch wel een uurtje of vier volgehouden. Maar toen was het op, finito, klaar en ben ik op mijn behoorlijke gehakte laarzen met behulp van google maps op mijn foon naar een van mijn beste vrienden geswingd, mijn favo techno op de headset van datzelfde slimme apparaatje en gáán! Nee, daar zou ik me vanavond niet nog een keer aan wagen. Muzikaal voor mij niet te doen.
Ik overwoog de afgelopen dagen om vanavond zelf naar een technofeestje van vrienden in de hoofdstedelijke Cue Bar te gaan. Kids volgens co-ouderschapsschema naar hun vader, vriendinnetje draait, veel bekenden, best aanlokkelijk dus. Hoe meer ik er vandaag echter over nadacht, hoe aanlokkelijker het perspectief op een bijna ongekend aantal uren me-time werd.
Heel gezellig dus, dat de mannen nog een kopje koffie drinken maarre… niet te lang hoor! Dat ze dat even weten! Dat gaat allemaal van mijn tijd af! Opzouten!
19.50 uur: Althans, dat denk ik inmiddels. De Wereld Draait Door is afgelopen, we hebben smakelijk gelachen om de LuckyTV filmpjes van King’s Day maar, nu, vort vort heren, pakt uw spullen ende verlaet deze kribbe. Of zo.
Dat spreek ik natuurlijk niet uit maar flauwe inkoppertjes die zich aandienen en die mijn doel ook nog eens dienen, laat ik natuurlijk niet liggen. Ja, duh!
20.00 uur: Ik benadruk tegenover de mannen nog maar eens hoe ongekend het voor mij is het rijk voor mezelf te hebben. Hínt! Leg nog maar eens uit dat ik deze avond waarschijnlijk geen seconde anders invul dan gewoonlijk, maar dat het hier een gevoelskwestie betreft. Hínt! Niemand om rekening mee te houden en doen wat je wil. Hint! Wat ik overigens toch al elke dag doe, maar daar gaat het nu niet om. Het alleen in een ruimte zijn, is nou eenmaal anders dan met iemand erbij. Alleen zijn, is niet met z’n tweeën of drieën, zo simpel is het.
Rationeel komt de boodschap bij Marcel, Pim en Marinus over, maar emotioneel staat mijn behoefte mijlenver van die van hen af. Mijn anticipatie op deze avond is voor hen een behoorlijke ver-van-hun-bed-show. Zij roepen vanuit hun perspectief begrijpelijkerwijs liever: ‘In-mijn-bed!’ Beetje flauw maar klopt wel.
Dat is op dit moment dan ook duidelijk waarneembaar in het identieke beleefde ‘ja-ik-hoor-wat-je-zegt’-knikken, gevolgd door een blik die gilt: ‘Wat zit je nou te zeiken, mens?! Jij hebt tenminste iemand om lekker tegenaan te kruipen; ben gewoon blij dat je bijna nooit alleen bent! Daar willen wij nu namelijk wel eens een keer vanaf!’
20.15 uur: Er lijkt schot in de zaak te komen. Quasi teleurgesteld: ‘Oh, jullie gaan?’ Mijn geduld is echter lang genoeg op de proef gesteld. Daadkracht is nu geboden. ‘Oké, waar zijn jullie jassen? Hier, dan houd ik de deur alvast open. Love you mannen, dikke knuffel, heel veel plezier! Doehoei! Echt niets vergeten? Zeker?! Oké dan. Voorzichtig rijden!’ Eindelijk… alleen.
20.30 uur: En nu? Gewoon, net als anders, op de bank. Laptop bij de hand, televisie aan, drankje erbij en zien of de avond grootse beschouwingen, inspiratie of gewoon chill hangen in petto heeft. Niets hoeft.
Uiteindelijk zet ik de tv als bewegend behang in en kies qua audio voor een technoset van een aanstormend talent, vol op de speakers, gewoon omdat het kan. Het maffe is dat ik deze exacte handelingen op enig ander moment ook verricht. Mijn vriend zit meestal met de koptelefoon op achter zijn laptop aan de eettafel, en er zwerft hier een dusdanig indrukwekkende verzameling uiteenlopende headsetjes door het huis, dat het een wonder is dat een of meerdere ervan nog niet met de oren van mijn zonen zijn vergroeid. Ik ben het luxepaard dat vrijwel alles via het dolby surround system doet: tv, muziek en zelfs de series die ik op de laptop kijk.
En inderdaad, dat beeld is correct: geregeld bevinden we ons dan allen tegelijkertijd in dezelfde niet bepaald ruime huiskamer van een tussenwoning uit de jaren tachtig.
En hoewel ik mezelf een behoorlijk selectief tv-kijker acht, ben ik ten behoeve van een ‘gemeenschappelijke activiteit’ soms bereid naar stompzinnig RTL-4 weekendfamilievermaak te kijken, ‘Zodat we dan tenminste iets samen doen’; zo heet tv-kijken dus dezer dagen in dit huis… Hmmm… ergens klopt hier iets niet…
22.00 uur: Nou ja, daar hoef ik me vanavond allemaal niet druk om te maken. Ik ben namelijk heerlijk alleen! Tijd om te ontspannen en me eraan over te geven. Want geniet ik er wel genoeg van? Twijfelachtig. Moet denken aan een relatie waarin je elkaar slechts twee dagen per twee weken ziet. Dan moet het natuurlijk gezellig zijn. Ruzies zijn uit den boze. Geen druk te bekennen, right?! Pfff… Aangezien mijn alone-time een schaars gegeven is, moet ik nu dus wel genieten. Ja, nu! Gedwongen genieten! Want waarschijnlijk moet ik hierna weer een half jaar wachten! Oh ja, en dacht je dat deze analyse bevorderend voor je chillen is, trut?!
Oké, dan maar ff facebooken en nog een mixje van die getalenteerde knul. Wel goed voor de inspiratie. Geef je nou eindelijk eens over aan die alone-time! Anders had je net zo goed naar de Cue Bar kunnen gaan! Heh? Hoe kan het nou dat House als dynamische achtergrond alweer is afgelopen? Kut, wat komt hierna?
23.00 uur: Heb ik deze aflevering van Empire nou ook al gezien? Volgens mij wel. Mooi, dan kan ik nog even lekker virtueel doorkletsen op facebook met de enkeling die op deze vrijdagavond eveneens niet de deur uit is en ook nog eens de laptop heeft opengeklapt. Best gezellig, zo’n select clubje. Overzichtelijk ook.
Wel raar eigenlijk, droom ik van een avondje voor mezelf en zit ik ondertussen aan de lopende band met anderen te kletsen. Toegegeven, niet face-to-face, maar ik zou er bijna geld op durven inzetten dat de betere gesprekken hier en nu plaatsvinden. Praat ook een stuk makkelijker dan in een luidruchtige, drukke en warme club. Want, ja, hadden we het al over comfort gehad?
23.50 uur: Hey, een sms-je van een van mijn close vriend Bram. Of ik nog up-and-about ben? Wat zal ik antwoorden? Ach, ben je gek! Ik bel gewoon ff, veel sneller! En met mijn beste vriend kletsen, daar zeg ik over het algemeen geen nee tegen. Los van dat, is het dezer dagen wel een van mijn persoonlijke uitdagingen om vaker nee te zeggen, maar dat heeft helemaal niets hiermee te maken natuurlijk.
1.50 uur: Twee uur verder. ‘Nu moeten we echt ophangen.’ Grote onderwerpen en persoonlijke queesten passeerden de revue, hier een daar viel een inzichtje te verwerven; als vanouds met Bram, both ways.
De extase van alleen thuis zijn? Ach, in het kader van mijn voorliefde voor spreekwoorden, gezegdes en clichés: alleen is ook maar alleen… Ik ga nog ff een serietje kijken.
3.00 uur: Zijn ze nu alweer thuis? ‘Willen jullie nog wat drinken mannen? Ja? Gezellig! Chippie erbij? Hoe was het? Wat ik heb gedaan? Ach, niets bijzonders.’
