Oorspronkelijke publicatie op Fronza.nl, 19 mei 2017
Eigenlijk weet je al eeuwen dat je relatie niet meer werkt. Eigenlijk was je nooit verliefd op hem. Hij was de redder, the saviour bijna, degene die het totaal tegenovergestelde is van de hel die je hebt meegemaakt. Hij is zowaar een liefdevolle, begrijpende en zachtaardige man. Iemand van wie je eigenlijk al tevoren weet dat hij je nooit moedwillig pijn zal berokkenen.
Maar na tweeënhalf jaar dringt zich langzaam de gedachte op je dat hij jouw reboundproject is. Je beseft dat je niet van hem houdt. Hij houdt wel van jou. Veel. Hij vroeg je zelfs, in het prille begin, toen jij je nog worstelde in de horror van je ex-relatie: “Moet je niet eerst je wilde haren kwijtraken?” Inclusief het woord ’moeten’.
En nee, natuurlijk, dat hoefde niet. Je was zo gelukkig met het volkomen tegengestelde van je agressieve, overspannen en bijna psychotische ex dat je blij was dat je je eindelijk volkomen veilig kon voelen. Je beeldde jezelf de duizeligheid in die gepaard gaat met ware verliefdheid, met een ware klik. Je was dankbaar, en bent dat nog steeds, om de vredelievendheid die hij uitstraalt.
Des te pijnlijker is het dus om er na tweeënhalf jaar achter te komen, of het eigenlijk al die tijd diep in je hart te hebben geweten en beseft, dat het hier inderdaad om een reboundproject draait. Die lieve, begrijpende, fantastische man maakt inmiddels dat je je schuldig voelt. Schuldig omdat hij wellicht wel enorm op een romantische manier je leven wil delen, er misschien van overtuigd is dat je over tien jaar nog samen bent, werkt aan een gezamenlijke toekomst, terwijl jijzelf inmiddels misschien een heel andere mening bent toegedaan.
Je weet inmiddels dat je niet verliefd bent zoals verliefdheid hoort te zijn, de anticipatie, de opwinding als je zelfs niet samen bent. Die wilde haren, tja. Je benijdt immers evenmin je inmiddels gescheiden vrienden die het ene vriendinnetje na het andere afwerken, met wie hun kinderen keer op keer worden geconfronteerd. Of die uit elkaar gaan vanwege een meer dan tien jaar jonger vriendje en de bijbehorende kalverliefde.
Niet dat je het zelf beter doet… Want natuurlijk ben je een volwassen vrouw van 41. Uiteraard weet je rationeel dat het niet zo werkt, dat jijzelf al dusdanig bent gerijpt, ervaren en beschadigd bent, dat het moeilijk zal zijn om je überhaupt nog over te durven geven. En dat, terwijl je eigenlijk verlangt naar een lang en gelukkig leven samen met een partner en alle kinderen en kleinkinderen en ongelooflijke gezamenlijke liefde. Voor altijd. Utopisch… nietwaar? Mein Haus am See…
Jij hebt in je hart al afscheid genomen, gerouwd om de relatie. Precies zoals vrouwen dat zoal doen. Jij bent klaar mee. Maar hoe het over te brengen naar een man die blijkbaar gepassioneerd wel op die manier van jou houdt?! En dan is het ook nog een dusdanig lieve man dat je hem liefst niet wilt kwetsen. Alsof het ooit je streven is om iemand te kwetsen!
Dat is misschien niet het moeilijkste, maar een van de moeilijker overbrugbare zaken des levens. Leren om oprecht te zijn en bij jezelf te blijven. En dus toch die stap te zetten. Want je kwetst uiteindelijk iemand meer door niet oprecht te zijn tegen diegen. Duuuh, wat een cliché. Maar zoals meestal… Moeilijk!
Het ergste vind je dat je kinderen eronder zullen lijden. Ze houden van die nieuwe man! Ze zijn tot op zekere hoogte gekker met hem (niet op) dan met hun vader. Hij steekt meer aandacht in de jongens, hij is een groter deel van de tijd aanwezig. Eigenlijk best schrijnend, vind je. En dan zou jij degene zijn die hem van hen wegrukt, die arme kinderen die al een scheiding hebben doorstaan? En hoe ontwikkelen ze zich daardoor? Dat is je grootste angst. Ze zijn immers zeven en acht nu. Die van acht roert al zijn staart; de puberteit wordt met angst en beven tegemoet gezien.
Tot nu toe gaat alles goed. Ze doen het uitzonderlijk goed op school (waar heb jíj zo’n intelligente kinderen aan te danken?) en blijken sociaal. Natuurlijk weet zoon van zeven eigenlijk niks meer van de ellende. Zoon van acht heeft herinneringen aan het door pappa afbreken van de auto-antenne en mamma op de stoep gooien, maar je mag hopen dat ook deze mettertijd vervagen.
Immers, daarna kwam die sympathieke, aardige en kindvriendelijke man met een zwarte mooie labrador op de proppen in mamma’s nieuwe huis. Hij stal hun hart. Hoe zou je je eigen belangen en behoeftes boven die van hen kunnen stellen? Wat een slechte moeder ben je dan! Of ben je het hen juist verplicht om de zoektocht naar ware liefde door te zetten? Bestaat dat eigenlijk, vraag je je bijna dagelijks af?
