Wie zijn of haar topografie een beetje beheerst, denkt bij Moldavië waarschijnlijk aan een donkere, grauwe deelrepubliek van de voormalige Sovjet Unie. Het land, grenzend aan Iran en Roemenië, staat in ieder geval bekend om grote armoede en een veelvuldig aanwezig alcoholisme. De frisse, typisch ietwat Oost-Europees bleke aanblik van Andrew Rayel, artiestennaam voor Andrei Rata , laat dit stereotype beeld al snel verdwijnen. Zijn ouders waren zeker niet rijk, benadrukt hij, ‘maar wat ik nodig had, was er’. Ze onderkenden zijn muzikaal talent en in den beginne stimuleerden ze dit door hem vanaf zijn negende op pianoles te doen. Dus toog hij eenmaal per week naar de plaatselijke muziekschool. “Ik zal altijd met mijn vingers op tafel te trommelen, vandaar het piano-idee.”
Held
Internet was er nog niet en tot lange tijd daarna slechts zeer traag, dus speelde Andrei computergames met zijn vrienden en zijn broer Pavel. Hierdoor pikte hij een stukje produceervaardigheid op. Daarnaast zaten Pavel en hij aan de radio gekluisterd. Tussen de rock en pop door, kon er sporadisch op het station HitFM een track van Armin van Buuren zijn te horen. Zijn oorspronkelijke inspirator is klassiek componist Chopin. Dwepend: “Die man was een genie! Zijn muziek is zo sterk, harmonieus en powerful.” Op zijn dertiende kreeg hij zijn eerste ‘basic computer’. Een producer was geboren. “Ik had geen studiomonitoren en speelde een beetje met fruity loops.” De techniek haalde de tijd in en toen deze simpele apparatuur echt niet meer aan zijn creatieve behoefte voldeed – hij was toen 17 – leenden zijn ouders geld om hun getalenteerde zoon het noodzakelijke studiomateriaal te geven. Ze geloofden heilig in de jonge Andrei. “Kon ik eindelijk aan de slag met twee goede monitoren en een geluidskaart.” De grote doorbraak kwam toen zijn persoonlijke held Armin de tracks van de Moldavische nieuwkomer ‘onder oren kreeg’. Ze kregen een prominente rol in diens door miljoenen beluisterde internetradioshow ‘A State of Trance’ en een ster was geboren.
Visum
Inmiddels reist Andrew Rayel, ‘omdat die naam internationaal wat lekkerder bekt dan Andrei Rata’, de hele wereld rond. Overal treedt hij op, van Azië tot Canada – behalve in de Verenigde Staten. “En in december debuteer ik op Stereophonic in Australië”. Al maanden wordt aan een visum voor Amerika gewerkt en hij hoopt dat het nog dit jaar rond komt. Hij heeft namelijk grootse dromen van een show in de lijn van Armin Only. Elke week op een andere locatie draaien; komt hij nog ooit aan zijn universitaire studie Economie toe? “Ik zit in mijn derde jaar en het gaat prima. Ik plan ook wel eens een week vrij hoor. Van alleen maar reizen, raak je afgestompt.” Eenmaal terug in Moldavië is er tijd voor zijn vriendin, met wie hij sowieso dagelijks skypt, zijn familie en soms ook vrienden.
Verveeld
Maar uiteindelijk, en daar komt de aap uit de mouw, lonkt de studio waar hij zijn grote passie beoefent, nauwelijks aanspreekbaar voor een ander, helemaal gefocust op zijn doel: “Ik wil telkens nieuwe nummers maken; op den duur raak ik verveeld van steeds hetzelfde. Dan gaat het kriebelen en verlang ik naar mijn studio.” Overigens was dat sowieso ooit de insteek: “Ik had geen intentie dj te worden. Ik produceerde liever, tot ik op een dag bedacht dat ik mijn muziek ook wel zelf wilde laten horen vanaf een podium. Meestal gaat het andersom: gaat een dj op den duur zelf platen produceren omdat hij niet meer tevreden is met wat er al is gemaakt.” Zijn liefde voor het produceren reikt zo ver dat hij soms de studio uit moet worden getrokken, anders zou hij zijn vrienden nooit meer zien. Bovendien komt de zelfverkozen eenzame opsluiting niet altijd ten goede van zijn scheppingsdrang. “Op een gegeven moment verandert mijn perceptie van het geluid als ik te lang in de studio zit. Dan moet ik er even uit!” Van je vrienden moet je het wel hebben, beaamt hij volmondig. Hij legt ze zijn nieuwe creaties allemaal voor. “Ik heb niets aan meepraters. Natuurlijk vind ik mijn nieuwe tracks altijd juweeltjes die helemaal perfect zijn, maar het is g oed om open te staan voor opbouwende, eerlijke kritiek.”
Piano
De piano waar het ooit allemaal mee begon, vormt tot op de dag van vandaag een rode draad in zijn composities. “Ik gebruik in 99 procent van mijn tracks een piano.” Inmiddels produceert hij nummers samen met andere trance-artiesten als Bobina en Alexandre Bergheau.Het geld stroomt binnen, hij mag persoonlijk en muzikaal groeien en zich onder de liefdevolle vleugels van Armada ontwikkelen, hij ziet de hele aardkloot en de vrouwen liggen aan zijn voeten, geeft hij inderdaad besmuikt toe. En dat met slechts 21 jaar op de teller. Wat blijft er nog te wensen over? Waar veel producers/dj’s dromen van het maken van een soundtrack van een grote Hollywoodfilm heeft deze muzikale carrièresprinter dat doel al bereikt. Oké, het scheelt een lettertje en een continent, maar hij kan de filmmuziek van de Indiase rolprent Drapchi al op zijn conto schrijven. “De regisseur hoorde de track op youtube en vond het een ‘cool melody’, bijzonder geschikt voor zijn film.” Dus toog Andrew naar Bollywood en bezocht de set. Om nog een soundtrack te maken, staat nu niet heel hoog meer op zijn bucket list. “Misschien als ik oud ben”, spreekt zijn jeugdigheid.
Op afzienbaardere termijn ziet hij allereerst zijn droom van een themashow in vervulling gaan. Dan is hij pas 22 jaar. Een andere wens is vast ook nog haalbaar: met een groot symfonieorkest optreden, wellicht een crossover met muziek van zijn klassiek inspirator, Chopin. Dat hij er alles aan zal doen om dit te bereiken, lijdt geen twijfel. Andrew Rayel, gepassioneerd hemelbestormer.
Tekst Marceline Geelen
Beeld Armada Music
