Bites & Booze Blogs Food Home Recipes

Rosti Mepal en de emotie van samen koken

 

rosti mepal tanja marcelineke 220x300 - Rosti Mepal en de emotie van samen kokenOver inspirerende events gesproken… Nou, voor de gemiddelde foodblogger, –vlogger of –journalist zou deze Rosti Mepal-workshop dit jaar welhaast de Top 10 moeten halen. Voor mij valt deze totale dag in de Top 3. Niet alleen omdat het thema food de rode draad was, maar bovenal omdat je van die dagen hebt dat alles klòpt.

 

rosti mepal samen koken 1 marcelineke 220x300 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken

Toen ik vanochtend opstond, leek het een behoorlijk frisse herfstdag te worden. Koukleum als ik ben, het ideale moment voor mijn fabulous jas, deze zomer gekocht op Camden Market in Londen. Zwart met prachtige quiltachtig aangebrachte kleurige vlakken, ik ben er zo blij mee. En terecht, want wat levert hij een complimenten op vandaag.

 

rosti mepal ingredienten marcelineke 220x300 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken

Mooi = mooi
Contemplating, bijna twaalf uur later, op de terugweg in de trein naar huis, bedenk ik me: geen kip die naar het merk heeft gevraagd! De hamvraag bleek vooral wáár ik die geweldige jas had gekocht en de woorden Camden Market waren voorts afdoende. Dat stemt me positief: mooi = gewoon mooi. Een label zegt mij persoonlijk nauwelijks iets. Tenzij je je onderscheidt door eco en betaalbaar en hip bijvoorbeeld. Of zo.
Tevens dient zich hier een interessante marketingvraag aan. Is Camden Market bijvoorbeeld als aankooplocatie al een merk an sich? Indien ja, dan zou je bijna denken dat de high end merken kunnen inpakken. Immers: zelfs the rich and famous gaan er graag prat op dat ze naar die fantastische Londense vrijplaats voor alternatieven gaan…
Vooralsnog ben ik echter happy. Op de fiets vanochtend op de heenweg naar het station verraste mijn mantel me ook nog eens praktisch uiterst aangenaam– zó nauwkeurig had ik hem in Londen niet bekeken – want buiten stylish verantwoord: hij knoopt passend met patroon geheel tot bovenaan dicht. Daar houden koukleumen als ik van.

 

rosti mepal paprika snijden marcelineke 300x224 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken

De tocht erheen
Vanuit Amsterdam CS naar het Tobacco Theater aan het Nes lopen, is niet heel ver. En het is een visueel aangename wandeling: Zeedijk, Oudezijds Voorburgwal, steegje hier en daar. Schouders recht, headsetje met dj Nick Warren op en gáán. Béétje onhandig, die hoge blokhakken in dit oude, hobbelige, met keien geplaveide stukje van Amsterdam, maar come on, een echte Hollandse meid draait haar hand natuurlijk niet voor dit trajectje om. Zeker niet met de herhaaldelijk terugkerende woorden van mijn pappa weerkaatsend in mijn hoofd: ‘Flink zijn Marceline.”
Bijkomend echter een niet geheel onbelangrijk detail: er is in tegenstelling tot mijn vertrek van huis ineens geen zuchtje wind meer te bekennen tussen de statige, soms tot hoerenpanden verworden, maar opvallend vaak door de Bulldog overgenomen herenhuizen aan de gracht.
Multitasking me, vraag ik me tegelijk met bovenstaande observaties af of ik het wellicht extra warm heb omdat ik ‘van zekere leeftijd’ ben. Ik heb echter gelukkig nog steeds weinig last van de gevreesde menopauze en prent mezelf in dat iedereen het warm zou krijgen die dit ‘parcours’ op een dag als vandaag te voet af legt.
Die mooie jas wordt steeds warmer. Poeh, nog 800 meter en dan naar rechts, vertelt google maps vanaf mijn iPhone. In ieder geval op de juiste weg, dat is tenminste iets.
Net voor het Nes, tachtig meter voordat ik mijn bestemming bereik, de workshop van keukenhulpmerk Rosti Mepal, staan twee comfortabele bankjes. Ik zijg neer, steek een peuk aan en ververs nog even mijn eyeliner en mascara met het oog op de 17plus en 24min rimpelloze concullega’s die waarschijnlijk mijn workshopgenoten zullen zijn. En het is een illusie dat aan mijn uiterlijk nog veel valt te redden, hoor. Blijkbaar wil de natuur dat, meestal ergens boven de veertig, je eyeliner en mascara miraculeus razendsnel verdwijnen, soms al binnen een uur nadat je toch echt zorgvuldig voor die spiegel in de weer was.

 

rosti mepal chef stefan marcelineke 220x300 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken

Pr en olifantengeheugen
Anyway, na de broodnodige rimpelrenovatiewerkzaamheden, ga ik het bochtje om naar het Nes en word allerhartelijkst verwelkomd door Chrissy. We hebben al jaren emailcontact maar lopen elkaar telkens mis op de events die het pr-bureau organiseert waarvoor zij werkt. Ik kan haar dus eigenlijk niet herkennen, noch veronderstel ik van haar dat zij weet wie ik ben. Toch hoeft haar brein zich in geen enkele bocht te wringen eer ze me met naam en toenaam benoemt. Hoe doen die meisjes en jongemannen dat toch? Oh ja, ik stond wel veertien jaar met mijn gevisageerde studiofoto, ook wel de-papier-is-geduldig-foto genaamd, in dat blad. Ik moet het ze echter meegeven: de goede pr-mensen, veelal dames, hebben always en anytime een olifantengeheugen voor namen en gezichten. Inherent aan het beroep, denk ik. Petje af.
Daarnaast heb ik toch al een lekker gevoel bij dit specifieke pr-bureau. In een van mijn blogs eerder dit jaar komen ze al gevoelsmatig, qua sfeer en vibe, duidelijk als top of the bill uit de bus. De open ontvangst in de catacomben van het Tobacco Theater verrast opnieuw positief. En nog een fijne gewaarwording: de gemiddelde leeftijd van mijn mede-genodigden raakt veelal niet de verwachte puberteit aan, edoch is eerder dertig plus. Heerlijk!

rosti mepal chef stefan helpt marcelineke 300x224 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken
U vroeg om geróókte paprika’s? *slik*
Met een select groepje van deze tien geselecteerde foodies gaan we in 45 minuten samen een voor- en hoofdgerecht bereiden. Elk van ons maakt een onderdeel. Denk hierbij aan tartaar van rauwe zalm, springroll van venkel en rozijn en geconfijte gamba. En zo belanden we al snel rond een groot kookeiland waar voor iedereen een werkplek is ingerecht en een schort met recept klaarligt.
Mijn opdracht cq recept behelst de saus van gerookte paprika voor de zalm bij het hoofdgerecht. Ik ben meteen enthousiast. Ik ben een grote sauzenliefhebber maar toch zijn ze het ondergeschoven kindje in mijn eigen keuken. Culinair gezien zijn ze onontbeerlijk, dressings en sauzen; ze kunnen een gerecht tot een geheel maken, de verschillende elementen verbinden. Dus ja, te doen en vooral spannend.
Maar dan… Gerookte paprika, oké. Stiekem kijk ik naar links, waar de meeste ingrediënten zijn uitgestald. En daar liggen ze: grote, mooie, glanzende paprika’s te midden van sjalotjes, verse kruidentakjes, tomaten; de associatie met een oud-Hollands oogstrelend zeventiende eeuws stilleven dringt zich onvermijdelijk op.
Puntje bij paaltje rent de term ‘geróókte’ paprika’s alsmaar door mijn hoofd. En ik zie alleen maar verse paprika’s liggen!. Overduidelijk niet gerookt! Ehhh, hellup!? Kijk, paprika’s grillen, wie doet het niet? Ik in ieder geval geregeld. Daarna donkere vel eraf en het resultaat is een zoetere dan de originele variant. Zachter met behoud van enige bite. Maar geróókte paprika?

rosti mepal paprika rookoven marcelineke 300x224 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken
Vloeken in de kerk
Hoewel in de schriftelijke uitnodiging van dit door een ware powervrouw opgerichte pr-bureau, chef Antoine Hermans werd aangekondigd als onze begenadigde culinaire begeleider, neemt chef Stefan Blok van Kookstudio Alkmaar het feilloos over. Oké, vertrouwt hij me in niet zoveel woorden toe, hij is minder enthousiast over het gegeven dat de receptuur niet de zijne is, maar ach, een straf om anderhalf uur met ons in koken geïnteresseerde vrouwen door te brengen, is het nou ook weer niet direct.
Hoewel? Bij zijn inleidend verhaaltje dat moet uitleggen wat van ons in de workshop wordt verlangd, waagt de chef het om te vloeken in de kerk en heeft het per ongeluk over ‘Tupperware’-bakjes. Oeps, awkward! Slip of the tongue. Zeker in ogenschouw nemend dat deze ‘fabrikant-wiens-naam-je-nu-net-híer-niet-noemt’ de grote concurrent van onze host Rösti Mepal is. Heel eerlijk? Ik vond het een hilarisch moment!

rosti mepal gerooke paprikasaus marcelineke 300x224 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken
Culinaire hemd

Met een chefkok aan mijn zijde greep de opportunist in mij haar kans en vroeg Stefan het culinaire hemd van het lijf. ‘Als je nou je mes slijpt, werk je dan van jezelf af of naar jezelf toe?’ Eeuwige discussie met sommige van mijn vrienden. En het antwoord lag geheel in mijn straatje, want natúúrlijk had ik gelijk in deze: ’In het kader van veiligheid slijp je bij jezelf vandaan. Je zult maar uitschieten en een hap uit je hand meenemen’. Lieve culivrienden: kunnen we die discussie dus bij deze afronden? Overigens nog een puntje op het gebied van slijpen. Stefan maakt snel duidelijk dat de botte, dikke platte zijde van een mes net zo goed als een aanzetstaaf werkt. Weer wat geleerd.

 

rosti mepal gedekte tafel 2 marcelineke 220x300 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken

Dirty mind
Gerookte paprika was eerder vandaag dus nog een behoorlijk abstract gegeven voor me. Tot Stefan mijn stilletjes aanzwellende paniek moeiteloos in de kiem smoorde door mij zijn rookoventje te laten zien – klinkt meer dirty mind dan de werkelijkheid – waarin de paprika, met schil, zijn rooksmaak zou verkrijgen. Interesting, dochter van een kok en kookprogramma-adept die ik ben, was dit mijn eerste kennismaking met zo’n rookoven. Nou ja, bekend van tv, zeg maar.
Eerst werd ik echter keihard door Stefan ontburgerlijkt als het aankomt op het schoonmaken van een paprika. Hoezo, wat de helft van Nederland en ikzelf altijd doen: deze groente letterlijk vierendelen en dan zaadlijsten verwijderen? Nee hoor. Kan veul makkelijker! Kroon en onderkant eraf – oh ja, en ik gebruik vanaf vandaag ook alleen nog maar het grotere formaat messen – de paprika voorts slechts aan één zijde bijna als vanouds opensnijden en dan met dat grote mes de binnenkant er een soort van uitrollen/uitsnijden zodat je een aaneengesloten paprikawand overhoudt. Als je het eenmaal weet, kan een kind de was doen.

rosti mepal gedekte tafel marcelineke 300x224 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken

 

Goed eten heeft tijd nodig
Voorts de paprika de rookoven in… dat vraagt wel geduld. Mijn saus vergde dat ik hem reduceerde tot een derde, room toevoegde en het geheel door een bolzeef zou halen. Bij de room twijfelde ik. ‘Kwee-nie hoor, maar dat gaat toch schiften in mijn net van het vuur gehaalde saus?’, was mijn prangende vraag. Stefan maalde nergens om en gooide zonder pardon het al afgemeten klaarstaande bakje room in mijn pruttelende pan en nam de complete steelpan mee naar de staafmixer. Alsof ik mijn saus, mijn kindje, uit het oog zou verliezen! Echt niet! Dus volgde ik hem op de voet. Op een volgende foodiestop later vanmiddag verklaarde een andere prof me, chef-kok Roel, dat Stefan naar alle waarschijnlijkheid koksroom gebruikte. En die is niet te vergelijken met room zoals het plebs als ik in de keuken pleegt in te zetten. Koksroom schift niet. Da’s dus lekker makkelijk. Weer een culitip in the pocket!
Nog een kleine, hoewel in de keuken tamelijk cruciale vraag: hoort er geen zout bij? Zowel uit eigen ervaring als uit mijn opgedane culinaire tv-kennis en binnen alles wat ik van mijn mamsie heb geleerd, is een basisgegeven duidelijk: zonder zout ben je nergens. Zout, met mate, heeft de eigenschap dat het andere smaken omhoog kan halen. De kunst zit ‘m uiteraard in de subtiliteit, het fingerspitzengefühl. Maarre, in een aardappelpuree geen peper, verkondigde Stefan stellig. En ik snapte zijn punt vrij snel: dat geeft van die zwarte puntjes.

rosti mepal het resultaat marcelineke 300x224 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken
Fijne keukenhulpen
Waar blijft Rosti Mepal in dit verhaal? Nou, van het begin tot het eind van de workshop bewees het merk zijn nut. Immers: wie serieus kookt, houdt van een leeg en schoon werkblad en een goede snijplank. Die snijplanken zijn in drie verschillende handige formaten aanwezig bij Rosti. En Rosti -vertegenwoordigster Tanja haalde de knoflookpers tevoorschijn die ik allang ken en die qua schoonmaakgemak misschien wel de kroon spant onder de persen. Waarom? Het begint met een tweedelig systeem waarbij je een soort ‘geruite’ stamper uit een reservoir haalt waar je de knoflook in legt. De bodem van het reservoir is gemaakt van vlijmscherpe minimesjes. Voorts ‘stamp’ je met de pers de knoflook door de mesjes. Vergt weinig kracht en knoflook geeft op deze manier verwerkt zelfs meer smaak af dan als hij letterlijk wordt geperst.

rosti mepal samen eten 1 300x224 - Rosti Mepal en de emotie van samen koken
Unique Selling Point

Wat deze keukenhulp echter verheft, hangt wat mij betreft af van het schoonmaakgemak. Die knoflookvezeltjes en pulpjes, hoe krijg je ze weg? Ik vind dat zo’n moderne keukenkraan met sproeifunctie een heel eind komt, maar R0sti heeft heel slim bedacht dat de ‘stamper’ in verband met reinigen flexibel is en dus omhoog kan worden gehaald om spoorslags al die vervelende dingetjes op een dan ineens glad oppervlak te brengen, zodat je ze eenvoudig wegveegt. Juist.
Rosti-Tanja vergat dit USP denk ik even, maar natuurlijk was ik niet de beroerdste en haalde ik als ervaringsdeskundige graag even dit pluspunt naar boven. Oh ja, en mijn twee jaar geleden verkregen exemplaar is sinds een maand of twee ter ziele en in het midden latend wat dit over de duurzaamheid van deze specifieke ‘lookpers’ zegt, ben ik toch best pleased dat ik thuis in mijn goodie bag een nieuwe aantrof.
Mijn favo Rosti Mepal item zat er niet in. En alleen verwende nesten kijken een gegeven paard in de bek. Maar ja, ik ben al heel lang lyrisch over die soepkommen met het plastic vasthoudsysteem met handvat. Ja, heb er twee en aangezien we hier met vier zijn en er in geval van maaltijdsoep nog net niet om vechten, waren twee exemplaren in vrolijke nieuwe kleurtjes ook zeer welkom geweest. Ongeacht de nieuwe kleuren hebben die porseleinen royale kommen een deksel. Kom en deksel zijn ook nog eens vriesvast. Dus.


Trots
Maar vooral de snijplanken in drie formaten spreken mij aan, die met de kleurenbutton in de hoek, die RM-Tanja ook ever vergat te noemen. Het kleurtje geeft aan of je de plank exclusief voor vis, vlees of groenten gebruikt. Niet dat iemand daar werkelijk op let, op die gescheiden functies; daar waren mijn buurvrouw en medefoodblogster Sylvia en ik het wel over eens. Als de ene snijplank in de vaatwasser zit, pak jij of iemand anders in je gezin heus wel die andere plank om misschien vlees, vis of groente op te snijden of om iets ordinairs als een boterham op te smeren. Als het functioneel is, why not?
Hoe het eten uiteindelijk smaakte? Tja, sommige elementen waren goed en andere minder. Met tien vrouwen die elkaar niet of nauwelijks kennen binnen drie kwartier een tiental best visueel aantrekkelijke borden neer te zetten, vind ik een behoorlijke prestatie. Of ik trots ben op mijn saus? Ik ben trots op alles wat ik in 45 minuten aan technieken en inzichten heb geleerd, maar dat ik een culinair hoogstandje heb geleverd? Nou nee. Dat gat in de grond om beschaamd in weg te zinken, hoefde zich vandaag echter evenmin aan te dienen.
Of het nou 17plus en 24min-jarige medekokers vandaag zou hebben betroffen of niet, in the end was dit een topevent. Ik liep met een dikke smile in het zonnetje van het Nes naar Prinsengracht 528. The Lifestyle Lab. Een experience met recht op een eigen blog.

 

Wat een persevent van Rosti Mepal– of is het de emotie die in samen koken schuilt? – al niet naar boven kan halen. In de culinaire context was dit ‘oud wijf’ best een beetje trots op zichzelf. Qua snijtechnieken, qua hygiëne in de keuken, qua inzicht. Dankjewel lieve mamma, dat ik zoveel met de paplepel ingegoten kreeg en me dat nu telkens weer realiseer. En dankjewel chef Stefan, voor het bevestigen van die kennis en het daarmee nog meer aanwakkeren van mijn ‘foodieness’.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Powered by: Wordpress